Bütün zenginlikler zihinde başlar.

Bütün zenginlikler zihinde başlar, servet parada değil düşüncededir.

Robert Collie

Kendilerini küçümseyen insanlar, sürekli verip fedakârlık yapmak isterler, vermenin almaktan daha kutsal olduğunu düşünürler. Diğer insanların kendilerinden daha önemli olduğunu ve daha fazlasını hak ettiğini düşünür ve diğerleri için daha çok çalışırlar. Kendini beğenmiş kişiler ise verdiklerinden daha fazlasını almak isterler, o yüzden insanlar ölesiye çalıştırırlar.

Her iki tarz insan da dünyaya bir hizmette bulunur. Bence en tatmin edici yer orta noktadır, o noktada fazla ya da az verme değil, adil takas mevcuttur. Bir hizmet verirsiniz, karşılığında para alırsınız bu iş bu kadar basit ve nettir.

Ayağa kalkıp kendi kıymetimizi bilene dek hayatimiz bizden para alan insanları çekeriz. Kendi değerimizi anlamadıkça bize sadece alıcılar gelir. Aslında onlara teşekkür etmemiz gerekir çünkü bize, “Ben bundan daha fazlasına değerim” demeyi öğretiyorlar. Kendini takdir etmeyi öğrenmek ise bu denklemin ilk adımıdır. ikinci adımı ise paranın sana sadece onu takdir edersen geleceğini anlamaktır. Takdir etmezseniz, neden yaşamınıza gelsin ki?

Şunu hayal edin: Bir sanat galerisindesiniz ve yaptığı sanat eserinin yanında duran bir sanatçı görüyorsunuz. Yaptığı resme doğru gidip hoşnutsuzlukla omuz silkip, çekip gidiyorsunuz.

Sizin gibi insanlar o galeriye geldikçe size o sanatçı yaratıcı olmaya devam edebilir mi? Büyük ihtimalle edemez. Bir de o kişinin resimlerini görüp “Vay be!” deyip bütün arkadaşlarınızı oraya getirdiğinizi ve hepinizin sanatçıyı tebrik ettiğini düşünün. Bunun sonucunda o sanatçı bir başyapıt ortaya çıkaracak kadar ilhamla dolabilir. Hayatta da bu durumun aynısı geçerlidir. Birisi bize bir hediye verse ve o hediyeyi takdir edersek ne olur? Bize yine hediye alma olasılığı yükselir. Aynı şekilde para da takdir edildiği yere gider.